خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - قسمت هفتم

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - قسمت هفتم

شنبه 31 فروردین 1392

---

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - سری دوم

سه شنبه 23 اسفند 1390

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - سری دوم

---

راهیان نور - قسمت پنجم

از پلی که بر روی کارون زده شده بود. گذشته و به سوی اروند رفتیم. رو بروی جاده ای که پاسگاه زید در آن قرار داشت، به سمت شلمچه و خرمشهر حرکت کردیم. محلی که دشمن از طریق نخلستان های فشرده به آن حمله کرده و به سمت راه آهن جلو آمده بود. تا اینکه بالاخره، خرمشهر توسط دشمن بعثی تصرف شد. اما این شادمانی دشمن طولی نکشید و نتوانست به سمت جزیره مینو برود تا اینکه آبادان را به راحتی تصرف کند.
کمی جلوتر، خاکریز های احداث شده در دوران دفاع مقدس در آن دشت وسیع هنوز به چشم می خورد. ساعت 9:30 بود که به ورودی خرمشهر رسیدیم. وجب به وجب آن کتابچه ی پر از رمز و راز تاریخ در این منطقه رقم خورده بود.
سر انجام وارد جاده شلمچه شدیم. همین جا بود که آخرین فرمانده یعنی شهید خرازی، به شهادت رسید و خونش، منطقه، کشور و انقلاب را بیمه کرد.
در مسیر به گروهی برخورد کردیم که در آثار باقیمانده از جهاد فرزندانشان به تفحص پرداخته و با دقت زمین را کنده و مشغول حفاری بودند. به گلزار شهدای شلمچه رسیدیم. وضو گرفته و آماده ی زیارت شدیم. صحنه ها را باز سازی کرده بودند. میدان مین، سیم های خار دار، خورشیدی ها و... . صداهای دوران جنگ و عملیات، از بلندگوهای نصب شده در محوطه پخش می شد. سعی شده بود صحنه های دفاع مقدس هر چه طبیعی تر بازسازی گردد.
در ظاهر میدان جنگ، غرش هواپیما ها و تفنگ ها و رگبار گلوله ها و تانک ها و در باطن آن معنویتی که از زمین و آسمان موج می زد، به چشم می خورد.. از آن دوران بعضی از آثار باقی مانده بود اما آنچه که به خاطره تبدیل شده بود، وجود آن عزیزان پاک بود.
حماسه ی دفاع را شهدایی چون بهنام محمدی، حسین فهمیده و ... که سن و سالشان اگر از این محصلان کمتر نبود، بزرگتر هم نبودند آفریدند.
از آنجا به سمت اروند رفتیم. اروند جایی است، مقدس که عملیات کربلای 5 و والفجر در آن سرزمین برپا شد. رودخانه ای عریض، گل آلود و متلاطم که به خلیج همیشه فارس می پیوندد.

(0) نظرات

  موضوع:  نوشته شده در تاریخ سه شنبه 23 اسفند 1390 ساعت 01:20 ب.ظ
نویسنده: مصطفی مراد

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - سری دوم

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - سری دوم

جمعه 28 بهمن 1390

---

راهیان نور - قسمت چهارم

صبح ساعت 5 از خواب بیدار شده و به بیت الزهرا رفتم. نماز جماعت صبح با شکوه تمام برگزار شد. سپس صبح گاه مشترک دانش آموزان استان های مختلف در محوطه اردوگاه برگزار شد. هوا سرد و تاریک بود. پس از صرف صبحانه با اتوبوس ها وارد جاده ای شدیم که زمانی جاده ی اصلی و محل تردد رزمندگان جبهه های حق علیه باطل بود.
در آن زمان چون جاده اهواز - آبادان به شدت زیر آتش دشمن بود، جاده ای را طی می کردیم که هزاران هزار بسیجی و داوطلب و نیروهای سپاه و ارتش قدوم مقدس خود را بر آن نهاده و از آن گذشته بودند. اما بسیاری از آنان دیگر باز نگشتند. در اتوبوس دو تن از راویان محترم از این افتخارات و ازخودگذشتگی های بسیار روایت می کردند. ناقلان جنگ و راویان دفاع مقدس و بازماندگان این 8 سال، سینه هایی پر از خاطرات گفته و نهفته دارند و گنجینه هایی از تاریخ این سرزمین هستند. آیا من و این دانش آموزان این ها درک می کنیم؟ و آیا آنان از ما راضی و خشنود هستند؟ این جاده بیش از 125 کیلومتر از مرز فاصله دارد. مسافتی را طی کردیم تا به کارخانه فولاد نورد اهواز رسیدیم.
دروازه ورودی اهواز و کارخانه نورد محلی بود که عراقی ها تا نزدیکی آن یعنی شهر حمیدیه جلو آمده بودند و در منطقه شوش دانیال، تا 2 کیلومتری شهر پیش روی کرده بودند. و به رودخانه کرخه رسیده  بودند. بنابراین پل کرخه را نیروهای خودی منفجر کرده بودند تا مناطق وسیع تری همچون اندیمشک و دزفول به تصرف دشمن در نیاید. انفجار روی بهمن شیر توسط نیروهای خودی سبب شد مناطق بیشتری در آن محدوده تصرف نشود.
پس از طی مسیری تقریبا 1 ساعته به دارخویین رسیدیم و از آنجا بسیار شنیدیم. منطقه جنگی از این ناحیه شروع می شد. هنگامی که منطقه انرژی را از داخل اتوبوس دیدم دنیایی از خاطرات آن زمان برایم زنده شد. سال 64 حدود 30 روز در این منطقه بودم در کنار رزمندگان تیپ قمر.

(2) نظرات

  موضوع: مقاله و شعر ،  نوشته شده در تاریخ جمعه 28 بهمن 1390 ساعت 09:25 ق.ظ
نویسنده: مصطفی مراد

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - سری دوم

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - سری دوم

سه شنبه 27 دی 1390

---

راهیان نور - قسمت اول

چند روزی است که حال دیگری دارم. اما قابل وصف نیست. از زمانی که امر شد یکی از کاروانهای راهیان نور را همراهی کنم، مدام فکر و ذهنم مشغول بود.
دیماه سال 1364 بود و در آموزش و پرورش شهرستان بروجن خدمت می کردم. و بنا به ضرورت، آموزش نظامی ده روزه ای دیدم. آموزشی که با روحیات من سازگاری نداشت. منی که حتی تفنگ اسباب بازی برای بچه خودم نمی خریدم، اسلحه به دست گرفته و لباس نظامی می پوشیدم. آخر من یک معلم بودم، یک فرهنگی.
در همان آموزش انگشت پایم شکست و کاملاً فهمیدم که اصلا روحیه نظامی ندارم.
سال 64 بهمنی داشت سرد و برفی. مجتمع آموزشی رزمندگان تیپ قمر بنی هاشم (ع) که متشکل از بچه های زرین شهر، چهار محال بختیاری و... بود، برای تدریس و امور آموزشی اعلام نیاز کرد و من آماده اعزام شدم. مرتب در ذهنم جبهه و جنگ و مسائل مربوط به آن رژه می رفت. روز اعزام آن سال را خوب به خاطر می آورم. هوای سرد و برفی بروجن به یک روز گرم تابستانی تبدیل شده بود. شهر حال و هوای دیگری داشت. خانواده های اعزامیان، مارا با بوی خوش اسپند و کندر و همچنین با خواندن نوحه های محلی بختیاری همراهی می کردند.
ما طبق برنامه سوار اتوبوس شدیم و من به مجتمع آموزشی تیپ قمر بنی هاشم که مقر آن در تپه های اطراف شوشتر بود اعزام شدم.
اکنون (سال 90) یکبار دیگر برای یادآوری جانفشانی ها و زیارت شهادت گاه رزمندگان به آن منطقه می رفتم.
همراهانم درسال 64 رزمندگانی بی آلایش و ساده پوش بسیجی و بی ادعا و امروز دانش آموزانی که کمتر با این مسائل آشنایی داشتند بودند.
صبح پس از حضور در مدیریت و تمهید مقدمات و هماهنگی لازم با کارشناس فرهنگی به اتفاق مدیریت محترم، ساک به دست که حاوی وسایل شخصی بود، به محل اعزام در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در شهرستان فلاورجان رفتیم.         

(11) نظرات

  موضوع: مقاله و شعر ،  نوشته شده در تاریخ سه شنبه 27 دی 1390 ساعت 10:52 ق.ظ
نویسنده: مصطفی مراد

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - قسمت پنجم

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - قسمت پنجم

دوشنبه 14 شهریور 1390

---

با عرض سلام خدمت شما اهالی محترم چوپانان
از این پس با درج ماهانه خاطرات شما دوستان عزیز در خدمتتان هستیم.امید که مورد پسندتان واقع شود.

---

« ختنه سوران قدیم چوپانان »

   در زمان های قدیم در چوپانان، ختنه سوران مراسم و سنت های خاص خود را داشت. سالی یک بار مرحوم استاد پلنگ و بعدها هم مرحوم زمانی در تابستان های داغ به چوپانان می آمدند و این مراسم را در خانه ها برگزار می کردند.
   در این هنگام، بچه های بین 6 تا 14 سال را در یک خانه جمع می کردند و آنها را بر اساس نام خانوادگی ختنه می کردند. 
   از دیگر رسوم این بود که در خلال انجام مراسم ختنه سوران، بزرگانی چون : (مرحوم علی اصغر کلانتری) دایره می زدند و خانواده هایی که بچه هایشان ختنه شده بودند هم با پخش نقل و خرما شادی و پایکوبی می کردند.
   مرحوم زمانی پنبه سوخته را در اطراف زخم می گذاشت تا خونریزی نکند. در این هنگام، لنگ جای شلوار را می گرفت. و آن هایی که شرایط بهتری داشتند، دامن می پوشیدند.
هر سال که می گفتند زمانی آمده، من از ترس فرار می کردم و ته دشت قایم می شدم. بالاخره کلاس چهارم بودم که گیر افتادم. من و پسر خاله ام (پسر مرحوم علی اصغر کلانتری) را در یک خانه گیر انداختند و زمانی با تیغ و قیچی خودش آمد و خلاصه کار را تمام کرد. آن روز بیش از 27 کودک ختنه شدند. و تعداد آن ها هم بایستی حتما تاق (فرد) می بود.
   ما هم از بابت اینکه چند روزی مورد توجه قرار می گرفتیم خوشحال بودیم. اما اجازه بیرون رفتن و بازی کردن به ما نمی دادند و می گفتند "سیم" می کند. این اصطلاح رایج بین مردم چوپانان بود. خلاصه چند روزی از بازی (قرقره، تالنگه، و... .) محروم بودیم. اما به آن می ارزید چون نقل و خرما و غذاهای مغذی گیرمان می آمد.جشن و پایکوبی با دایره زدن های مرحوم علی اصغر و دوبیتی های محلی و آینه قرآن و تجمع اقوام و همسایه ها در خانه ای که پسرش را ختنه کرده اند، و همچنین مهر و محبت و روابط نیکو و حسنه ای که بین اهالی روستای چوپانان وجود داشت، از رسومی بود که امروزه بسیار کمرنگ شده است.

قسمت اول   قسمت دوم   قسمت سوم   قسمت چهارم

---

»شما دوستان عزیز هم می توانید با ارسال خاطرات خود ما را یاری کنید«

(3) نظرات

  موضوع: مقاله و شعر ،  نوشته شده در تاریخ دوشنبه 14 شهریور 1390 ساعت 08:34 ق.ظ
نویسنده: مصطفی مراد

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - قسمت چهارم

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - قسمت چهارم

چهارشنبه 5 مرداد 1390

---

با عرض سلام خدمت شما اهالی محترم چوپانان
از این پس با درج ماهانه خاطرات شما دوستان عزیز در خدمتتان هستیم.امید که مورد پسندتان واقع شود.

---

« تحصیل علم »

   از کودکی علاقه ی زیادی داشتم که به مدرسه بروم. هنوز به سن هفت سالگی که سن قانونی برای رفتن به دبستان بود نرسیده بودم.دبستان ستوده چوپانان، تنها دبستان پسرانه چوپانان بود.
   وقتی معلمان و مدیر آن زمان علاقه ی مرا به درس و مدرسه مشاهده کردند، اجازه دادند به صورت مستمع آزاد به مدرسه بروم. اما موقعی که رییس فرهنگ می آمد، مرا بیرون می کردند. برای همین روز هایی که بازرس یا رییس فرهنگ از نایین می آمدند، من کیف جلی خود را که از پارچه های دولتی ( پارچه هایی که برای لباس کار به کارگران معدن نخلک می دادند. ) ساخته شده بود، به دوش کشیده و گریه کنان از مدرسه بیرون می آمدم.و پشت دیوار کشیک می کشیدم تا ببینم چه وقت آقایان می روند تا باز به مدرسه بروم.

   یاد مدیران و مربیان و معلمان آن زمان به خیر. بزرگانی چون : « آقای علی هنری – آقای نقیب زاده – آقای میرزابیگی – آقای سعادتی و... . » که نمی دانم کدام در قید حیات هستند و کدام به رحمت خدا پیوسته اند.یادشان گرامی باد.

قسمت اول   قسمت دوم   قسمت سوم

---

»شما دوستان عزیز هم می توانید با ارسال خاطرات خود ما را یاری کنید«

(2) نظرات

  موضوع: مقاله و شعر ،  نوشته شده در تاریخ چهارشنبه 5 مرداد 1390 ساعت 10:17 ق.ظ
نویسنده: مصطفی مراد

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - قسمت سوم

خاطرات آقای علیرضا علی بمانی - قسمت سوم

یکشنبه 5 تیر 1390

---

با عرض سلام خدمت شما اهالی محترم چوپانان
از این پس با درج ماهانه خاطرات شما دوستان عزیز در خدمتتان هستیم. امید که مورد پسندتان واقع شود.

---

   « درخت اجاره ای »

   ما خوش نشین های چوپانان کشاورزی نداشتیم اما به دلیل شرایط اقتصادی، هنگامی که زمان درو و برداشت محصول فرا می رسید، مادرم به کمک دو خاله و یک دایی ام که کشاورز بودند و در زمین های چوپانان و حجت آباد محصولی داشتند می رفت. یکی از خاله هایم ساکن حجت آباد بود.
   فصل توت که می شد، مادر و خاله ام درخت بزرگ توت سفیدی را اجاره می کردند و این درخت تا زمانی که محصول داشت در مالکیت ما بود.
   خیلی بزرگ نشده بودم و به اتفاق پسر خاله ام که شریک درخت ما بود به سختی می توانستیم از درخت بالا برویم و توت بخوریم. یادم هست یک روز ظهر تابستان پسر خاله ام که بالای درخت توت رفته بود، قادر به پایین آمدن نبود و کسی هم برای کمک پیدا نمی شد. من کودکانه دست هایم را باز کردم و گفتم بپر پایین من می گیرمت. پریدن وی همان و افتادن او روی زمین همان. چون از آن ارتفاع من قادر به نگه داشتن او نشدم، دست و پایش زخمی شد و گریه کنان به خانه شان رفت.
   مادرش شکایت وی را نزد مادرم آورد و خلاصه آن روز ناسزا و کتک مفصلی از مادرم نوش جان کردم.

قسمت اول   قسمت دوم

---

«شما دوستان عزیز هم می توانید با ارسال خاطرات خود ما را یاری کنید»

(5) نظرات

  موضوع: مقاله و شعر ،  نوشته شده در تاریخ یکشنبه 5 تیر 1390 ساعت 10:20 ق.ظ
نویسنده: مصطفی مراد